Şiirler aşkı ve sevgiyi anlatırken ilkbaharla, ayrılığı anlatırken sonbaharla özdeşleşirdi. Baharları severiz de ne kadar güveniriz?

Hani “Mart bacadan baktırır kazma kürek sapı yaktırır” deriz ya. Bu bir güvensizlik ifadesi de değil midir?

Zaten günümüzde, baharlardaki değişiklikler çok açık. Çiçeklerin gülümsediği, leyleklerin görünmeye başladığı günlerdeki bahar keyfi sanki eskisi gibi değil.

Mart ayındayız. Geçen hafta badem, erik çiçekleri üzerindeki karı gördüğümde manolyanın şaşkınlığı da dikkatimi çekti.

Ama yine de Türkiye’de büyük değişimler, unutulmaz günler nedense hep bahar aylarına rastlıyor.

Ülkem için ilkbahar, Sonbahar fark etmiyor, bahar olsun da. Bakıyorum 1920’li yıllarda 23 Nisan, 29 Ekim tarihleri birçok ülke için anlam ifade etmeyen tarihlerdi.

Ama biz, 23 Nisan 1920’de Türkiye Büyük Millet Meclisini açıp, 29 Ekim 1923 tarihinde de yönetim biçimini Cumhuriyet olarak kabul edince, tek kişi sultanlar, hanedanlar ve faşist yönetimlerin çoğunlukla işbaşında olduğu bir dünyada dikkat çektik.

incelendiğinde, bu topraklarda binlerce yıldır bir arada yaşayan insanların yazıya dökülmemiş de olsa ozandan ozana, destandan destana ulaştırdığı birliktelik kültürünün olduğu ve bu birlikteliğin çağın ilerisinde bir hareketi yarattığı görüldü. Çağı aşan devrimlerin ve Ulusal Egemenliğin anlamı kavrandı. Atatürk’ün bu ortak kültürü nasıl tarayarak insanları ulusal egemenlik ortak paydasında nasıl bir araya getirdiği üzerine kafa yorulmaya başlandı. Bu birliktelik bozulmadan da Ülkemizle başa çıkmanın mümkün olmadığını anlayan ülkeler, çabalarını bu siyaset mühendisliği üzerinde yoğunlaştırdı.

Cumhuriyetin ilk yıllarında başarılamayan toprak reformunun insan gelişmesi üzerindeki olumsuz etkileri, siyasiler tarafından uzun süre görmezden gelinince, kalkınmada geri kalmış bir ülke bölümü ve orada yaşayanlar kavramları ortaya çıktı.

Bu gelir dağılımındaki adaletsizlik ve ülkeyi yönetenlerin uzun süren pasifliği, özgürlük adına ve kişilerin kendilerini ülkenin diğer insanları gibi ifade edebilmeleri adına doğuda bir hareket başlattı. Bu hareket, dışarıdan destek gördü. Dış desteğin asıl amacının ülkem yurttaşlarının sıkıntılarını çözmek olmadığına inananlardanım. Amaç, 1940’larda başlayan, ülkelerin kaynaklarının o ülkelere değil, uluslararası sermayeye ait olması gerektiği şeklinde ifade edebileceğim yeni dünya düzeni anlayışının bir gereği idi.

Bu hareket, sayısız terör eylemi sonucu binlerce yurttaşımızın hayatına mal oldu. Şimdilerde görünüşte sorunun çözümünde bir sona geliniyor.

Çözüm yolundaki irade uyuşması da yine bahara rastladı.

Her ne kadar, sırf onlar idam edilsin diye idam cezasının geri getirileceği, görüşenin şerefsiz olacağı, dağdakilerle kucaklaşan milletvekillerinin vekilliklerinin düşürüleceği söylense de, iktidar, “o kimseler” ile görüşmüş ve bir mutabakata varmıştır. Ne var ki, “o kimseler”in adı “imralı” olmuştur.

Sorması ayıp, bu gelişmelere “imralı Baharı” diyebilir miyiz? Uluslararası sermayenin yıllar önce çizdiği yol haritasında sona geliniyor gibi. Petrol kaynaklarının Akdeniz’e akıtılması için çizilen yol tamamlanıyor. Ülkemiz de, her iki tarafta yitirilmiş binlerce can ve derin acı nedeniyle bu bahara evet mi hayır mı diyeceğini bilemiyor.

Uluslararası güçler, “Yetmez ama evet” diyor. insanlarımız haklı olarak tedirgin.

Neden mi?

Arap baharı dendi. “Tanrım demokrasi geliyor” diyen ülkeler şaşkın. Ülkelerinde huzursuzluğun arttığını gören insanlar bahar coşkusunu unuttu, şimdi sonbahar hüznünde. Ülkemize huzur gelecek ise “bizim” baharlarımız daim olsun. Yeter ki, ulu önder Atatürk’ün yol haritası iyi anlaşılsın ve hukuk, sadece bir taraf için değil, tüm ülke için yaşamda kalsın.

Işıkla ve Sevgiyle…

insanoğlu, binlerce yıldır, kendilerini ifade ede­bilecekleri, kişilik haklarını koruyacakları bir düzen kurulması için çaba sarf etmiş ve eşitlik savaşı vermiştir. Bu savaşın sonucu olarak, hukuk düzeninin var olduğu demokrasiler kurulmuştur.

Demokrasilerde kişiler yasa önünde rengine, boyuna posuna, cinsiyetine, inanışlarına, mezhep­lerin bakılmaksızın eşit sayılmışladır.

Demokrasi ortak paydası ilkelerde genişledikçe, özgürlük ve hukuk da evrensel boyut kazanmış, ülkeler dahi kendi yurttaşları= haklarını arayabi­lecekleri uluslararası mahkemeler kurulmasını ka­bul etmişlerdir. Mesela İnsan Hakları Mahkemesi ve Uluslararası Ceza Mahkemesi bu mahkemelere birer örnektir.

Bazen demokrasi denilen yönetimlerde de sap­malar olmuş ve kişiler gücü ele geçirdiklerinde özgürlüklerin sınırlarını kendileri çizer olmuştur. Ama hiçbir diktatör bulunduğu makamda kalama­mış, yönetim şekilleri de kalıcı olmamıştır.

Diktatörlüklerde ortak payda, hukuksuzluğun ve şiddetin olağan hale gelmesidir. Çıkartılan sözde yasalar ortada bir hukuk düzeni olduğu samsı yaratsa da bu yasalar, sadece ve sadece güçlere hizmet etmektedir.

Hukuk düzeninde yargının verdiği kararlar emniyet tarafından uygulanır ve tartışma konusu yapılamaz. Bir mahkeme kararının uygulanması için emniyete, yani kolluk güçlerine yazılan talimatın yok sayıldığı ülkelerde hukuk–ton ve demokrasiden söz edilemez. Bir mahkeme kararının uygulanmasının iki yıl er­telenmesi için yasa da çıkartsanız yapılan hukuka uygun olmaz. Yürütmeyi durdurma ve tedbir ka­rarlarının uygulanmaması suçtur ve hiçbir suç ce­zasız kalmaz.

Tabi hakları ihlal edilenlerin iç yargı yollarına başvurmaları ve bu yolların tamamı tükendikten sonra uluslararası mahkemelere başvuru hakları vardır. Vardır da, ömrü vefa ederse.

Çağımızın getirdiği hızlı iletişimin, sanal ortamda paylaşımın engellenmesi için yasa çıkartılması hiç de demokrasi ile bağdaşır gibi değildir. Ama bazı ülkelerde bunların kısıtlandığı, artık dünya âlemin bilgisindedir.

Ülkemiz gerçeklerine doğru yola çıktığımızda da olağanlaşan hukuksuzlukların arttığına tanık olmaktayız. Bizde de internet kontrolü, sitelerin yargı kararı olmadan kapatılması gibi torba uygu­lamalar var maalesef. Hukukun bunları engelleye­ceği düşüncesindeyim. (bu yazı yazıldıktan sonra anayasa mahkemesi bu hükümleri iptal etti).

Ülkemiz, bir de adı yeni duyulan bir terör örgütüne, konsolosluk çalışanlarını esir verdi. Üç ay sonra geri alabildi. Adına terör örgütü bile diyemedik nedense uzun zaman. Başkaları da bizim ülkemizin bu terör örgütüne destek verdiği iddiasında.

Sorması ayıp, bir terör örgütü nasıl kurulur? Hadi kuruldu, silahı nereden bulur? Silah öyle marketlerde satılmıyor ki. Silah dediğimiz artık taraklar. Eğitim almamış bir insan elinde tank olsa ne yapar ki tankla?

O halde “Binleri bunlara gerekli parasal yardımı yaptı. Silahı da, eğitimi de verdi.” dersek hata mı olur?

Peki, sorması ayıp, uluslararası alanda bu tür şeyleri yapmak serbest midir?

Kanımızca bu tür örgütleri kurmak da, kuruluşuna yardım etmek de, örgütün kafa kesme dahil işlediği diğer suçlar da savaş suçudur.

Uluslararası Ceza Mahkemesi’nin görev alanına giren, Lahey yönetmeliklerinde ve Cenevre Söz­leşmelerinin 1 No’lu protokolünde ve uluslararası örf ve adet hukukunda;

Doğrudan sivil nüfusa, sivil eşyalarına, insani yar­dıma ya da barış koruyucu misyonlarm yanı sıra sağlayacağı önceden tahmin edilen somut ve doğ­rudan doğruya askeri avantaja oranla aşırı bir şe­kilde sivil hedeflere zarar vereceği ya da sivilleri yaralayacağı ya da rastlantısal olarak can kaybına yol açacağı bilinen saldırılar da dâhil olmak üzere sivillere yönelik yasaklanmış saldırılar… Askeri hedef olmayan din, eğitim, sanat, bilim ya da hayır amaçlarıyla kullanılan binalara, tarihi anıtlara ve hastanelere saldırılar;

Teslim olmuş askerleri öldürmek ya da yaralamak uzuv keserek fiziksel olarak sakat bırakmak… Kişinin onuruna yönelik saldırı, özellikle de onur kırıcı ve aşağılayıcı muamele, tecavüz ve cinsel şiddetin diğer biçimleri ve insanları kalkan olarak kullanmak gibi savunmasız kişilere zarar vermek

savaş suçu olarak tanımlanıyor.

Peki, bu suçlar bugünlerde işlenmiyor mu alenen, kameralar önünde? işleniyor. O halde cezayı kim verecek? Uluslararası Ceza Mahkemesi verecek. Bugüne kadar hatırlarsınız, Slobodan Miloseviç ve Saddam Hüseyin yargılandı bu mahkeme önünde. Miloseviç yargılama sırasında öldü. Saddam idam edildi. Hukukun, hem ülkemizde hem dünyada egemen olduğu, savaş suçu işleyenlerin cezalan­dırıldığı bir dünya olsun.

Önümde Karataş Hukuk Bürosu’nun yılbaşı kartı ve üzerindeki anımısatmalar duruyor:
“Yıl 1215.. Mağna Carta Libertatum der ki;
“38. Madde: Bundan böyle hiç bir hakim, hperhangi bir kimseyi, ilgili olayda doğru ve güvenilir deliller ortaya koymadan dava edemez…
“40. Madde: Hakkı veya adaleti geciktirmeyeceğiz. Kimseye satmayacağız, kimseyi bunlardan men etmeyeceğiz…”
Ve hukukçuların dileği: “Dileriz ki 2012 yılı 796 yıl öncesinden daha adil olsun..”
Düşünüyorum da, bizim Silivri hukuku uygulayıcılarını kim yarattı? Bunlar nerelerde yetiştiler, yetiştirildiler? Nasıl bir hukuk, insan hakları öğretisi aldılar? Hukukun ruhunu, yasaların özünü uygulamama gibi bir vicdanı nasıl edindiler? Hukuku siyasete peşkeş çekmeyi kabul ederek, kendilerini birer kurşun asker konumuna düşürmeyi nasıl kabul ediyorlar?
Bugün Silivri yargılamalarının durumunu geçmişe götürürseniz, sahte belgelerle, uyduruk tanıklarla, kanun-delil tanımaz kişilerle, ancak Ortaçağ engizisiyonlarına veya geçmişteki ihtilal mahkemeleri yargılamalarına varırsınız.
Ortaçağa denk düşen hukuk anlayışı ve uygulaması olarak, aslında yargılananların hepsi idam edilmiş durumdadır!
İdam kalktığı ve henüz muhalefet var olduğu için, hiç birini sehpaya götüremiyorlar.. Ama aslında hepsini asmış durumdalar!
İktidar (ve Cemaat) hukukunun içine bakmak istiyenler varsa, Cemaatle cilveleşen CHP’lilere ve mürekkep yalamışlara, “olayların ardındaki gerçek”i anımsatmak istedim…
İktidar Firavunlaştırır
HAS Parti kurucularından Mehmet Bekaroğlu, parti başkanı Numan Kurtulmuş’un AKP’ye geçme hazırlığı karşısında “Firavunlaşmayacağız dedik, Numan Kurtulmuş’a şimdi ne oldu da AKP’ye geçiyor…” demiş.
“Başkan”, ite kaka bakmış 350 bin oy, adamın sabrı-ömrü sınırlı. Henüz kamburu çıkmadan hızla yukarı tırkmanmak istiyor, milletvekili, belki de bakan umudu falan varken..
Mehmet Bekaroğlu tam söylemek istemiyor, tercüman olayım: Kurtulmuş firavunlaşmaya karar verdi! Partisini de sattı, iktidar nimetlerinden yararlanmak için bir gurup adamıyla kapağı Erdoğan’a atıyor. Kurtulmuş, partisine topladığı, iyi niyetli soldan insanları da sattı!
Size söyleyeyim: İktidar olsaydı da satacaktı, tıpkı RTE’nin partisine çağırdığı sosyal demokrat figürleri kullanıp kullanıp sattığı gibi.. Daha doğrusu, çağırdığı insanları kendi ideolojilerini, inançlarını, görüşlerini hızla terketme durumunda bıraktığı gibi.
RTE’nin yanında ya yüzlerce minik RTE’den biri olacaksın ya da yok olacaksın!
İlginç olan, AKP’ye doğrudan katılmayıp da, RTE’ye destek olan “liberal-solcu eskileri” de minik RTE’lerden biri olmuş ve posaları çıkıncaya kadar kullanılmışlardı.. İşleri- görevleri bitince, RTE eteklerini şöyle bir silkmesiyle çil yavrusu gibi çevreye dağıldılar.. Şimdi kötü şöhretli kişiliklerini RTE’ye karşı koruma savaşındalar! Bir kısmı, Cemaatle omuz omuza “demokrasi savaşı”na soyundu şimdi!
Bilmiyorlar ki demokrasi savaşı bugün Silivri’yi reddetmekten geçiyor! Ama bunu da öğrenecekler!

RTE, Kurtulmuş’u ne yapacak? Geniş bir çerçeveden bakalım.
Birincisi, kendisiyle aynı nitelikte bir partiyi, “yakın gelecek ne getirir ne getirmez, politika tehlikelerle dolu” düşüncesiyle bertaraf ediyor. Kurtulmuş gibi bazı “beğendiği” figürleri partisine dahil ediyor.. bir benzeri muhalefeti minikken tasfiye ediyor.
İkincisi, AKP’ye benzer dinci kökenli kişi ve particiklerin oylarını toparlıyor. Sırada resmi Erbakancılar var.. Bunları yüzde 3 gibi varsayabilirsiniz.. RTE, doğal büyüme sınırlarına geldi dayandı.. Minikleri toparlıyor, sonra yeniden MHP’ye yüklenecek.. MHP RTE karşısında işlevini yitirme tehlikesiyle karşı karşıya. 2015 seçimlerinde kenrdisin ne bekliyor, onlar da bilmiyor. RTE MHP’yi tasiye ederse, Kürt meselesinini çözümünde, özellikle kendisine dışarıdan dayatılan çözümlerde, elini daha rahat hissedecektir.
RTE Kürt meselesinde 2015 Cumhurbaşkanlığı seçimlerine kadar ciddi bir adım atamaz, atmayacaktır.

Üçüncüsü, 2014- 2015’teki büyük iktidar değişikliklerinde, partisine yeni yüzler ekliyor. Kurtulmuş üzerine kendisine karşı sahneye konacak “muhtemel oyunları” bitiriyor! Parti tüzüğü değişmezse, en az üçte bir milletvekili resmen seçilemeyecek. Kendisi Cumhurbaşkanlığına çıkmayı planlayarak durumu kurtarıyor.
Kurtulmuş’u “kendi yerine hazırlıyor” görüşlerine gülmek gerekir. Parti içinde en üst görevler bekleyen bunca insan varken.. Böyle bir dayatma gerçek bir bölünme olur. RTE ile yanındaki- çevresindeki cemaatçi yoldaşları arasında keskin bir çatışma çıkmadığı sürece, Kurtulmuş bir vitrin süslemesidir.
Kurtulmuş, firavunlaşmayı, firavunlara destek olmayı seçmiştir. İktidar, insanları firavunlaşmaya teşvik eder.
Bugün yaşadığımız firavunlaşma örneği ortadayken, koşa koşa iktidar gitmek, “ben de ben de” demektir…

—–15 Temmuz 2012 / Bilim ve Siyaset – Orhan Bursalı

Sayın Av. Hüseyin Karataş bugün CNNTÜRK, 5N1K Programında Cüneyt Özdemir’in Canlı Yayın konuğu…

Türkan Saylan ile birlikte kaleme alınan Son Nefeste Son Savunma adlı kitabın içeriği ile ilgili olarak açıklamalarda bulunacaktır.

Bilgilerinize sunarız.

Yer: CNNTÜRK
Program: Cüneyt Özdemir’le 5N1K
Tarih: 10 Mart 2011
Saat: 19:30

Prof. Dr. Türkan Saylan’ın çabaları ile 1981’de kurulan Türkiye’nin tek lepra (cüzzam) hastanesi İstanbul Lepra Deri ve Zührevi Hastalıkları Hastanesi ’nde, anlamlı bir ziyaret geçekleştirildi.

Lepralı bir hasta ile yaptığı savunma sonucu, hastanenin klinik olarak Dr. Sadi Konuk Araştırma Hastanesi’ne bağlanma kararını iptal ettiren Cüzamla Savaş Derneği üyesi ve Avukatı Hüseyin Karataş hastalarla bir araya geldi. İstanbul Lepra Deri ve Zührevi Hastalıkları Hastanesi Başhekimi Arslan Taşdemir’in de hazır bulunduğu ziyaret sırasında tedavi gören hastalar çabalarından dolayı Avukat Hüseyin Karataş’a teşekkürlerini sundular.

Başhekimlik statüsünün kaldırılmış olmasının hastanenin fiziki yapısında çok önemli değişikliklere neden olabileceğini belirten Avukat Hüseyin Karataş, “Türkiye’de lepra ile mücadele eden tek olan hastanenin özel hizmet veremeyecek olması dünyanın en tehlikeli hastalıklarından biri olan lepranın yeniden bir tehdit olarak canlanmasına neden olabilirdi. Alınan kararın halk sağlığını tehdit eder bir mahiyette ve hukuka aykırı olduğunu belirttik. Mahkeme çok yerinde bir karar alarak hastanenin tekrar eski statüsüne kavuşturulmasına karar verdi” dedi.

İstanbul Lepra Deri ve Zührevi Hastalıkları Hastanesi, Sağlık Bakanlığı’nın 6 Ocak 2010’da aldığı kararla, hastanede uzman hekim eksikliği nedeniyle yeterli tedavi verilemediği, hastanenin kendine yetemediği ve zarar ettiği gerekçeleriyle bağımsız hastane olmaktan çıkartılmış ve klinik olarak Dr. Sadi Konuk Araştırma Hastanesi’ne bağlanmıştı. Bunun üzerine, Cüzzamla Savaş Derneği üyesi ve Avukatı Hüseyin Karataş, Ankara 2. İdare Mahkemesi’ne başvurarak yürütmenin durdurulmasını ve kararın iptalini istedi. Son duruşmaya bir cüzzam hastasıyla katılan Av. Hüseyin Karataş, kararın iptalini istemişti. Bunun sonucunda idari işlem, “hukuka ve kamu yararına uygun bulunmadığı” gerekçesiyle 03 Şubat 2011 tarihinde iptal edilmişti.

https://www.milliyet.com.tr/pembenar/lepra-hastanesine-anlamli-ziyaret-1353978